ეს შეკითხვა, რა თქმა უნდა ფრენბურთს უკავშირდება. 13-14 წლის ასაკიდან დავდივარ, ვვარჯიშობ, ვთამაშობ, ხან ვიგებ და ხან კიდევ ვაგებ. აქ არავის აქვს რეაქცია "ვაიმე, რა მაღალი ხარ!" და ამ წლების განმავლობაში, გავიცანი ძალიან ბევრი ადამიანი. ყველა ფრენბურთელი დამეთანხმება, რომ ამ სამყაროს არც თუ ისე ადვილია მიეჩვიო, მაგრამ შემდეგ მისი თავიდან მოშორება შეუძლებელია. ფრენბურთი ისეთი რამ არის, რომ გასინჯავ და გემო მთელი ცხოვრება დაგყვება. პირველი მწვრთნელი, პირველი გუნდი, პირველი ფორმა, პირველი შეკრება... ეს ყველაფერი შეუძლებელია დაივიწყო. უკვე ათვალიარებ სურათებს და ამბობ: "ეს რომელი წელია? რა დრო იყოო..."
პირველ რიგში, შემიძლია თამამად ვთქვა, რომ ფრენბურთმა შემძინა ყველაზე ძვირფასი... მეგობრები... მეგობრები, რომლებმაც ალბათ არაერთხელ დაგწყვიტეს გული, გაგახარეს თუ გვერდში ამოგიდგნენ. შენ მათთან ერთად იგებდი და აგებდი, ზოგჯერ მათ ადანაშაულებდი, ზოგჯერ კი საკუთარ თავს. მათთან ერთად გაატარე რამდენიმე დაუვიწყარი შეკრება, "სბორი". იყავი სპა-სასტუმროებში; ხან იყავი უსაშინლეს პირობებში, მაგრამ მაინც კარგად გრძნობდი თავს. გუნდი სხვა ცნებაა, ეს არ არის უბრალოდ მეგობრობა, შენ იმ ადამიანებთან ცხოვრობ და ზოგჯერ ოჯახად აღიქვამ. სწორედ ამას ჰქვია გუნდურობა.
დღეს ჩემი გუნდელები ბათუმში არიან და დანარჩენ 5 გუნდს ეთამაშებიან, 3-დან 3 თამაში მოიგეს, ვიმედოვნებ, რომ ასე გაგრძელდება :)
ამ დღეებში შემდგარი თამაშების შედეგები (რომლებიც ჩემთვის არის ცნობილი):
თბილისი 3:0 ქუთაისი
თბილისი3:0 ბოლნისი
ბათუმი 1:3 ჯიკო (დიდი ჯიხაიში)
თბილისი 3:1 თსუ
სხვა თამაშების შედეგებს ხვალ განვათავსებ :)
No comments:
Post a Comment