ჩვენი ბლოგი ერთი წლის გახდა:))

პირველი პოსტი ამ გვერდზე 2011 წლის 28 მარტს გამოქვეყნდა... პოსტი ენთუზიაზმით აღსავსე იყო :) ასევე გამოქვეყნდა ბევრი საკმაოდ კრიტიკული, ბევრისთვის გულის მოსაფხანი და ზოგიერთისთვის არასასიამოვნო პოსტი. ზოგიერთ რაღაცაში მეთანხმებით და ზოგში - არა. რა თქმა უნდა, დიდი აქტიურობით არ გამოვირჩეოდი... ასევე შეძლებისდაგვარად ვცდილობდი ობიექტური ვყოფილიყავი, ზოგჯერ ემოციების შემოტევა მქონდა, ზოგჯერ ცინიკური ვიყავი, ზოგჯერ კიდევ მშვიდობის მომტანი თეთრი მტრედი მეგონა ჩემი თავი პოსტის წაკითხვის შემდეგ :D
ყოველი ახალი პოსტი რამდენიმე ათეული ადამიანის ინტერესს იწვევდა, შემდეგი პოსტის გამოქვეყნებამდე კი მუდმივი 2-3 "ვიზიტორი" ჰყავს ბლოგს. დიდი პაუზა თუ გამომივა ხოლმე, მეკითხებიან, ხო მშვიდობააო :)) ზოგს უთქვამს კიდეც.. რა საქმეც დაიწყე ბოლომდე მიიყვანეო. რეალურად არც ვიცი რა საქმე არის ეს, მაგრამ ვფიქრობ, რომ მას აზრი მაინც აქვს. სკეპტიკურადაც არიან განწყობილები - რა აზრი აქვსო მეუბნებიან... მაგრამ ეს ხომ გრძელვადიანი "პროექტია"?! :))
რა ვქნა, რომ მაგრად მტკივა გული, ჟარგონულად რომ ვთქვათ, მიტყდება, როდესაც ვიგებ ფრენბურთის ამბებს... რამდენი უაზრო დავა და ერთი ამბავი არის ხოლმე, ზოგიერთი კაცი კაცის სახეს კარგავს და მზად არის ყველაფერი გააკეთოს, რომ თავისი გაისწოროს... თავი ყოვლისშემძლე რომ ჰგონია და საკუთარ თავს რომ ყოველთვის სხვებზე მაღლა აყენებს. საერთოდ არ მიყვარს ასეთი ადამიანები და ვფიქრობ არც თქვენ აფასებთ ასეთებს. ასეთი ადამიანები ყოველთვის ძალაინ მცირდებიან ჩემს თვალში და მხოლოდ აგრესიას იწვევენ. საქართველოში არც არავინ არაფერს წარმოადგენს ისეთს, რომ სხვებზე მბრძანებლობა დაიწყოს. არც-ერთი ფრენბურთელი არ არის რომელიმეზე რაიმეთი უკეთესი და ნაკლები, არც არავინ არაფერს წარმოვადგენთ ახლა და განუწყვეტელი დავა მარტო სასაცილოებს გვხდის.
ისინიც საშინლად გამაღიზიანებლები ხდებიან, ვინც მუდამ ჩაგრულის როლს ირგებს და კომპლექსი აქვს, რომ ყოველთვის ყველა მის წინააღმდეგ მიდის.
მოკლედ, აღარ გვინდა დეტალებში ჩაღრმავება მეტი. უბრალოდ, მოდით დავმშვიდდეთ ყველანი, დავტკბეთ ფრენბურთით, ვივარჯიშოთ, იქნებ გაგვიმართლოს და ნორმალურად გამოგვივიდეს. ნუ უღალატებთ გუნდის წევრებს, თავს ნუ დაიზოგავთ. აჩვენეთ ყველას თქვენი ბრძოლისუნარიანობა, იყავით გიჟივით მოედანზე და არა გასახდელში ან სოციალურ ქსელებში.

რა ჯობია უმაგრეს თავდასხმას, ხელზე გემრიელად რო მოგაჯდება და ბლოკში გააძვრენ!
ან მარტო რო ხარ ბლოკზე და იიიისე მოინდომებ, რომ ლამის გადაუძვრები მეორე მხარეს მეტოქეს... ის კი მთელი ძალით არტყამს... შენ კი ყრუ ბლოკში სვამ, დაზღვევის შანსს არ უტოვებ, კედელი გგონია თავი და უბედნიერესი ხარ... გუნდელებს კი მაგრად ევასები!
აიიი.... მაგარ თავდასხმას რო აუღებ ხო გმირი ხარ... და ლამის ტრიბუნაზე ავარდნილ ბურთს რო შემოაბრუნებ...
მოკლედ, მაგარია ფრენბურთი, არც-ერთ სპორტს არ ვადარებ, სხვაც მაგარია, მაგრამ ის რაც გიყვარს და თამაშობ სიყვარულით, მაინც სულ სხვაა...

ფოტოები ისევ და ისევ ინტერნეტიდან :)