ერთად ვაშენოთ ფრენბურთი

როდესაც პირველად მიდიხარ ვარჯიშზე, მიდიხარ გასართობად და უბრალოდ გაინტერესებს. ასე გრძელდება დაახლოებით ერთი თვე. შემდეგ უკვე გბეზრდება, გეზარება... ან პირიქით, ისე ერთვები, რომ მზად ხარ სხვა ყველაფერი მიატოვო. ხვდები, რომ ეს შენია, გიყვარდება გარემო, რომელიც შეიძლება არც თუ ისე სახარბიელოა.
ენთუზიასტო ფრენბურთელებო, წარმომიდგენია, რამდენი შეკრება გახსენდებათ, რომლის უსაშინლეს პირობებში გატარება მოგიწიათ, მაგრამ გახსენდებათ მაინც კარგად და ღიმილს გგვრით. ნებისმიერ ცუდ მოგონებას მოყვება სასიამოვნოდ გასახსენებელი და პირიქით. საერთო ჯამში კი ყველაფერი ფრენბურთს უკავშირდება. ბევრი ალბათ ვერც გაგიგებთ, რატომ ფიქრობთ, რომ ფრენბუთის გარეშე თქვენს ცხოვრებას ბევრი ლამაზი ფერი დააკლდებოდა, მაგრამ მე მესმის თქვენი.
აღიარეთ, რამდენჯერ დაგზარებიათ ვარჯიშზე წასვლა, „გიხალტურიათ“ მწვრთნელის ყურადღების მოდუნებისთანავე. რა თქმა უნდა, ეს ყველას არ ეხება, არიან გამონაკლისებიც, მაგრამ ვფიქრობ, სიზარმაცე მაინც ნებისმიერი თქვენგანისთვის არის დამახასიათებელი.
ყველას სურს მოხვდეს მოწინავე მოთამაშეების რიგებში, ასე ვთქვათ - „სასტავში“. ეს მართლაც მაგარია, მაგრამ ზოგჯერ ერთმანეთს ვემტერებით ამის გამო. ბევრი ცდილობს არასწორი გზით მოიპოვოს ძირითადში დგომის უფლება. დამერწმუნეთ, არ ღირს, როდესაც ვარჯიშით და მონდომებით დაიმსახურებ, მხოლოდ მაშინ აქვს ამას გემო. ჩვენ გვახასიათებს არაჯანსაღი კონკურენცია, ამას უფრო თავ-პირის მტვრევას დავარქმევდი. ადრე თუ გვიან, ერთმანეთის გვერდზე დგომა და ერთად თამაში მოგიწევთ, ამიტომ არ გინდათ უაზრობაზე ჩხუბი.


თუნდაც საქართველოს ჩემპიონობა ან ნაკრებში მოხვედრა, ამას არავითარი გემო არ აქვს, როდესაც არ გიფასებენ. ყველაზე დიდი, გაზეთ „ლელოში“ დაბეჭდოს არაკომპეტენტურმა ჟურნალისტმა სტატია ჩემპიონზე ან ნაკრების გამგზავრების წინ რამდენიმე არხმა ჩამოგართვას ინტერვიუ. უფრო სწორად, ყველამ ერთი და იგივე შეკითხვა დაგისვას - „რა მოლოდინი გაქვს? როგორ ფიქრობ, გაიმარჯვებთ?“ - გინდა რომ უპასუხო: ჩემს ფეხებს ვიზამ :)
კიდევ აპირებთ ერთმანეთს გადაემტეროთ? მხოლოდ იმისათვის, რომ თქვათ ნაკრებში ვარ და ნახოთ რამდენიმე ქვეყნის აეროპორტი და სასტუმრო? არა, არ გირჩევთ. ინტრიგების ხლართვის ნაცვლად, ივარჯიშეთ და მწვრთენელბს უთხარით, რომ გავარჯიშონ. თქვენ თვითონაც ეძებეთ სპონსორები, ნუ ელოდებით როდის გადმოგიგდებენ ლუკმას. ხო ხედავთ, ფედერაციის სათავეშიც ზუსტად იგივე სიტუაციაა, სხვადასხვა ადმიანები ერთმანეთს ჭამენ, რომ მოვიდნენ და თქვენთვის გამოყოფილი ფული ჭამონ.
მოდით დავივიწყოთ შუღლი და მივხედოთ საკუთარ საქმეს, ნუ ვიფიქრებთ სხვისი საქმის გაფუჭებაზე. საქართველოში ალბათ სულ 10 ფრენბურთელი მოიძებნება, რომელიც სერიოზულად ფიქრობს პროფესიონალი სპორტსემნი გახდეს. კარგი იქნება ამ ადამიანებს ხელი შევუწყოთ და თავი დავანებოთ „არც შენი და არც ჩემის“ პრინციპს.
ვისიამოვნოთ ამ სპორტით, რაც მართლა არ არის რთული და ვაშენოთ ფრენბურთი :)



ფოტოები გამოყენებულია ინტერნეტიდან